UKG એડમીશન માટેની પરીક્ષા

 રીવાંશીની હાલની સ્કૂલ (ટેન્ડર હાર્ટસ ઇન્ટરનેશનલ સ્કૂલ) પ્લેસ્કૂલ જ છે અને અમારા એક મિત્ર ના જણાવ્યા અનુસાર UKGમાં થી પહેલાં ધોરણમાં એડમીશન લેવાનું થોડું તકલીફવાળું છે એટલે એમને અમને સલાહ આપી કે પહેલામાં આવતા પહેલા જ મોટી સ્કૂલમાં (જ્યાં ધોરણ ૧થી આગળના ધોરણો હોય એવી સ્કૂલ) એડમીશન લઇ લો. એમની દીકરી રીવાંશી કરતાં એક વર્ષ મોટી છે એટલે એમને અમને આવી સલાહ આપી.

એમની સલાહ માની અમે નજીકની ૪-૫ સ્કૂલો જોઈ આવ્યા અને પછી એક સ્કૂલ પર પસંદગી ઉતારી. મારી ઈચ્છા ICSE board કરતાં CBSE boardમાં લેવાની ઈચ્છા વધુ હતી કારણ કે મારા રીસર્ચ મુજબ  ICSE board નો અભાસ્ક્ર્મ CBSE board કરતાં વધારે હોય છે. મને એવી સ્કૂલ ગમે જ્યાં જરૂર મુજબ નું ભણાવે (બીજું વધારાનું નહિ, કારણ કે અંતે એ બોજ આપણા ઉપર અને બાળક ઉપર જ આવાનો).

પણ અહિયાં બેંગ્લોરમાં ICSE boardની સ્કૂલો વધારે છે અને જે CBSE boardની સ્કૂલ્સ છે એ અમુક દૂર હતી અથવા એમની ફીઝ વધારે હતી (અમને એટલી ફીઝ આપવા જેવી એ સ્કૂલો લાગી નહિ). અંતે પછી એક  ICSE boardની સ્કૂલને જ પસંદ કરવામાં આવી! અને એમને અમને કીધું એક એક શનિવારે બાળકને લઈને સવારે આવો.

મેં એવું કસે ઓનલાઈન વાંચેલું કે LKGથી UKGમાં એડમીશન માટે એ લોકો એક્ઝામ કે એવું નથી લેતા, ફક્ત પ્રિન્સીપાલ / ટ્રસ્ટી સાથે મુલાકાત હોય છે જેમાં ખાલી બાળકને એનું નામ જ પૂછવામાં આવે છે. એટલે અમે તો રીવાંશીને ખાસ કઈ તૈયારી કરાવ્યા વગર જ લઇને ગયા. ખાલી એને કહી રાખેલું કે તારું નામ પૂછશે તો તું નામ સરખું બોલજે (શરમાયા વગર).

સવારે અમે ત્યાં પહોચ્યાં તો અમને પૂછ્યું કે કયા ધોરણમાં એડમીશન લેવા માટે આવ્યા છો? અમે કીધું UKG. તો એ લોકોએ તો રીવાંશીને કીધું ચાલો અહિયાં (એક ક્લાસમાં) બેસી જાઓ એક્ઝામ માટે! રીવાંશી તો રડવા માંડી. તો એ લોકોએ કીધું કે પહેલાં જાઓ એને સ્કૂલ બતાવી આવો પછી એ બેસશે. અમે એને સમજાવી ને આખી સ્કૂલ બતાવી અને પછી થોડી આનાકાની બાદ એ ક્લાસમાં બેથી (એને એના ટીચરે એવું કીધું કે ચાલ ખાલી ડ્રોઈંગમાં કલર જ કરવાનો છે). પછી એ ક્લાસમાં ગઈ અને એને પેપર આપવામાં આવ્યું.

થોડી વાર તો એને કઈ લખ્યું નહિ પણ પછી ધીરે ધીરે એ કઈ લખતી હોય અને વચ્ચે વચ્ચે કલર કરતી હોય એવું દેખાયું. અમે બહાર ઉભા ઉભા દરવાજામાં રાખેલી નાની બારીમાંથી આ બધું જોતા હતા. એમાં પાછું એવું થયું કે અમે બહાર બેઠા હતા અને એક બાળકના પિતાએ એના બાળકને જોરદાર લાફો મારી દીધો અને એ બાળક વધારે રડવા માંડ્યો અને ઉલટી પણ કરી. અમને એ બીક લાગી કે રીવાંશીએ જો આ જોયું હશે તો એ આવડતું હશે તો પણ કઈ લખશે નહિ અને રડવા માંડશે. કારણ કે વચ્ચે વચ્ચે પણ જે નવા બાળકો એડમીશન માટે આવતા હતા એમાંથી અમુક તરત રડતા રડતા બહાર નીકળતા હતા. પણ તું રડી નહિ અને બેસી રહી એ જાણીને અમને ધરપત થઇ અને કદાચ પેલી લાફા વાળી ઘટના તે નહિ જોઈ હોય એવું લાગ્યું. જે હોય તે, પણ તું બેસી રહી એ અગત્યનું હતું એ વખતે. પણ પછી બીજી ચિંતા એ થઇ કે તે પેપરમાં કઈ લખ્યું છે કે નહિ (ત્યાં સુધીમાં ક્લાસમાં ખુબ ઓછા બાળકો હતા એટલે એ લોકોએ દરવાજો ખુલ્લો રાખેલો). કારણ કે અમે જેટલી વાર તને જોતા એટલી વાર તું બીજા સામે જોયા કરતી અથવા તો દરવાજાની બહાર જોયા કરતી અને પગ હલાવીને ટાઈમપાસ કરતી.

બહારથી હું તને ઈશારા કરતો કે પેપરમાં કઈક લખ, પણ તું ના પાડતી. અમારી સામે ૧-૨ બાળકોને પેપર પત્યા પછી એ લોકોએ આગળ એડમીશન માટે ના પણ પાડી.

અંતે ૨ બાળકો બેઠા હતા ક્લાસમાં - એક તું અને બીજો એક છોકરો. પછી તારું પેપર જોઇને તને બહાર આવા દેવામાં આવી. એ દરમિયાન મેં તારું પેપર જોયું અને તે આખું પેપર પૂરું કર્યું હતું અને મહદઅંશે ઘણું બધું સાચું હતું એટલે મને હાશ થઇ.

અને પછી એમને કીધું કે હવે આવતા શનિવારે ઈન્ટરવ્યું માટે આવજો.