પોસ્ટકાર્ડ ઉપર પ્રેમ પત્ર

    આજે ક્રોસવર્ડમાંથી આ પુસ્તક લીધા પછી એના પાના ફેરવતી વખતે મને અચાનક એક જૂની કવિતા યાદ આવી. જયંત પાઠક એ લખેલી "મારી દીકરી ક્યાં ?" આખરે ઉજાગરાનો અંત આવ્યો: લગન ઊકલી ગયાં. મા હવે ઘરની ચીજવસ્તુઓ ગણે છે સંભારી સંભારી મેળવે છે સંભાળી સંભાળી ગોઠ્વે છે: થાળી, વાડકા, ગ્લાસ, ડિશ- બધું બરાબર છે ક્યાંય કશુંય ખોવાયું નથી કશુંય ગયું નથી- પણ અચાનક કંઈક યાદ આવતાં એ ઓરડા વચ્ચે ઊભી રહી જાય છે આંખોમાંથી ટપકું ટપકું થાય છે ખારો ખારો પ્રશ્ન : ‘મારી દીકરી ક્યાં ?’

ડીયર રુદ્રરાજ અને રીવાંશી, જન્મદિવસની ખુબ ખુબશુભેચ્છા અને માફી ચાહું છું કે આ પત્ર હું તમને તમારા બર્થડે પર ન લખી શક્યો. તમને આ દુનિયામાં આવ્યે એક વર્ષ થઇ ગયું એ હજી મને માન્યામાં આવતું નથી. અને સાથે એ પણ વિચાર આવે છે કે સમય કેટલો જલ્દી પસાર થઇ જાય છે. મને હજી એ બધી જ ક્ષણો યાદ છે જે તમારા જન્મ સમયે અને જન્મ પછી અનુભવેલી. એ દિવસો ખુબ જ અઘરા પણ હતાં અને તનાવભર્યા પણ. પણ હું આજે પણ તમારી એ હિમંત અને જિજીવિષાને દાદ આપું છું. જે રીતે તમે એ શરૂઆતના એક મહિનામાં ફાઈટ આપી છે એના માટે તમને સલામ. તમારા જન્મ પછી હું પણ થોડો પરિપક્વ થયો છું અને ખાસ તો બાળકોના ઉછેર માટે જે ધીરજ અંદ સહશીલતા જોઈએ એ હું મારામાં કેળવી રહ્યો છું. હવે આ બધી બોરિંગ ફિલોસોફીની વાતો છોડીને હું તમારી વાતો કરું. રીવાંશી : તું ખુબ જ સમજું છે, સાથે સાથે ખુબ જ એક્ટીવ. જ્યારથી બેસતાં શીખી છે ત્યારથી તું કંઈકને કંઈક કાર્ય કરતી જ હોય છે. અને હવે તો ભાંખડીએ ચાલતા શીખી છે એટલે અમારે ખુબ ધ્યાન રાખવું પડે છે.   તને walker  ના સહારે પણ ચાલતા આવડી ગયું છે. તને હવે અલગ અલગ પ્રાણીઓને ઓળખતાં આવી ગયું છે અને તું એમના ફોટો