પોસ્ટકાર્ડ ઉપર પ્રેમ પત્ર

2 ઓગસ્ટ, ૨૦૧૭ ના સવારમાં નાસ્તો કરતી વખતે મને આવેલ વિચાર. વિચાર હિન્દીમાં આવેલ એટલે હિન્દીમાં લખ્યો છે. ये चोंटे भी ना, गज़ब की होती हैं. बचपन की हो, तो बड़े हो कर हँसा जाती हैं और बड़प्पन की हो तो ज़िन्दगी भर रुला जाती हैं.  - यशपालसिंह जडेजा

ઘણાં દિવસો પછી આજે ફરી વરસાદ વરસ્યો અને મને તરત નીચેની પંક્તિઓ સ્ફૂરી. તું ફરી પાછો આવ્યો, એ મને ગમ્યું. મનમુકીને વરસ્યો, એ મને ગમ્યું. રેઈનકોટ અને છત્રી અભેરાઈ પર મુક્યા પછી, આજે તું મને પલાળી ગયો, એ મને ગમ્યું. વાદળોય ગરજ્યા અને મોરલાય ટહુક્યા, પણ આજ તું ધરતી ઠારી ગયો, એ મને ગમ્યું. હે ઈશ્વર! ક્યાંક કોઈની દુઆ સાંભળી, તું આજ પીગળી ગયો, એ મને ગમ્યું. તું ફરી પાછો આવ્યો! એ મને ગમ્યું. ગાજવીજ સાથે આવ્યો, એ મને ગમ્યું. - યશપાલસિંહ જાડેજા

अब मैं राशन की कतारों में नज़र आता हूँ अपने खेतों से बिछड़ने की सजा पाता हूँ इतनी महंगाई की बाज़ार से कुछ लाता हूँ अपने बच्चों में उसे बाँट के शर्माता हूँ अपनी नींदों का लहूं पोंछने की कोशिश में जागते-जागते थक जाता हूं, सो जाता हूं कोई चादर समझ के खींच न ले फिर से “खलील” मैं कफ़न ओढ़ के फूटपाथ पे सो जाता हूँ खलील धनतेजवी ખલીલ સાહેબની આ રચના જગજીત સિંહ ના સ્વરમાં સંભાળવા જેવી છે. આ રચના આજના ભોગવાદી અને ખેડૂતોને પાયમાલ કરી નાખનારા સમાજને એક તમાચા સમાન છે.      ધનતેજવી સાહેબની ગઝલો જ્યારથી વાંચી છે ત્યારથી મને ગમી છે. અને નસીબજોગે આ વખત ના અમદવાદ નેશનલ બૂક ફેર (તા. ૧-૭ મેં ૨૦૧૭) માં એમને મળવાનું થયું અને એમની સાથે સેલ્ફી લેવાનો પણ અવસર મળ્યો. સાથે સાથે આ વખતના નેશનલ બૂક ફેર માં જલન માતરી સાહેબ, રાજેન્દ્ર શુક્લ સાહેબ, રઘુવીર ચૌધરી સાહેબ અને પત્રકાર દિપક સોલીયાને પણ મળવાનું થયું.  ખલીલ ધનતેજવી સાહેબ સાથે રાજેન્દ્ર શુક્લ સાહેબ સાથે જલન માતરી સાહેબ સાથે દીપક સોલીયા સાહેબ સાથે

આજકાલના કહેવાતા સ્ત્રીસશક્તીકરણ નો હું સખત વિરોધી છું. આવા સ્ત્રીસશક્તીકરણની જરૂર જ નથી. સ્ત્રી સશક્ત જ છે. નમાલા લોકોએ (એમાં "કહેવાતી સશક્ત સ્ત્રીઓ" પણ આવી ગઈ) જ સ્ત્રીઓ ને નીચી દેખાડી ને એમને સશક્તિકરણ ની જરૂર છે એવો "હાઉ" ઉભો કર્યો છે. સ્ત્રી ખુદ એક શક્તિ છે. અને શક્તિ ને સશક્તિકરણની જરૂર ના હોઈ સાહેબ. મોડર્ન કપડા પહેરવા કે "પુરુષ સમોવડી" બનવું એ સ્ત્રીસશક્તીકરણ નથી. સ્ત્રી સ્ત્રી છે અને પુરુષ પુરુષ છે. બંનેને ભગવાને અલગ બનાવ્યા છે અને એમને અલગ રેહવા દેવામાં જ આપણે કુદરતને ન્યાય આપી શકીએ. ઘરનું કામ-કાજ છોડીને દેખાડો કરવા નોકરી કરવા જવું અથવા તો હોઉસ-વાઈફ કહેવડાવવામાં શરમ અનુભવવી એ અસંખ્ય સ્ત્રીઓનું સ્ત્રીજાત માટેનું અપમાન છે. શું એક માં કે પત્નીની જવાબદારીને તમે નાની સમજો છો? હું તો એમ કહું છું કે આ જવાબદારી તો એક પ્રધાનમંત્રી કરતા પણ મોટી જવાબદારી છે. બાળકોને સંસ્કાર આપવા એ પુરુષના હાથની વાત જ નથી. એ એક માં જ આપી શકે. અને એ કામ એક મલ્ટીનેશનલ કંપની ના મેનેજીંગ ડીરેક્ટર કરતા પણ અઘરું કામ છે. કામ-કાજ પરથી થાકી-હારી ને જયારે પુરુષ ઘરે આવે ત્યારે